امشب که مینویسم مدتها از آخرین پستی که فرستاده بودم میگذره

مدتها...مثل ماهها یا حتی انگار که سالها

بیشتر از یک ماه از روز عقدمون میگذره و من هنوز ناباورانه با خودم فکر میکنم چطور ممکنه آدم اینطور عاشقانه و شوریده وار، بی تاب و بی اندازه یه همسرو دوست داشته باشه، تمام و کمال!

یاد

مدت هاست که باید کلی مطلب بنویسم
از تمام روزایی که گذشتن
سختی هایی که سپری شدن
خوبی هایی که موندن
و تمام خاطره های شیرینی که موندگار شدن
حتی میشه ساعت ها و روزها و سال ها از تمام خوبی هایی گفت که انتظار ما رو میکشن
انتظار ما رو و در کنار هم بودنمونو
باید از تمام این مدت در کنار من بودنت برای دلمون بنویسم
باید تمام عصاره ی این مدت، تمام دارایی های عزیز زندگی مشترک هنوز مشترک نشدمون رو برای همیشه ی بعد از این ثبت کنم
برای روزایی که شاید زشتی زندگی از یادمون برد که چقدر عزیز بودیم و مهم
یا روزایی که اونقدر عزیز تر و مهم تر شدیم که لازم بود برگردیم عقب و نگاه کنیم که یه روزی چی بودیم و حالا چی شدیم
دلم میخواست میتونستم تک تک ثانیه های این چنذ ماه تنهایی سخت اما سنجاقیمون رو یه جایی مو به مو بنویسم
چه حیف که نه مجالش هست، نه اون همه حافظه برای ضبط اون همه خوبی، و نه امکانش
فقط چیزی مثل یه تپش خفیف پشت پلک دل آدم، مثل یه خوشی بزرگ توی قلب، مثل یه هیجان وصف ناپذیر از داشتن این همه خوشبختی، میخواد وادارت کنه که بلند فریاد بزنی من خوشبختم...من ممنونم...من شاکرم!

چند تا روز کوچیک اما، چند تا خاطره ی بزرگ درست کردن که پررنگ و درشت توی حافظه می مونن
مثل روزی که از سفر برگشتی...روزی که مثل هیچ روز دیگه ای نبود
مثل روز صورتی من...که روز صورتی ما شد، با هدیه ی کوچولوی قشنگم که هر روز و هر روز دوست داشتنمونو یادم میاره
مثل اون روزی که هر دومون کلی بد اخلاق بودیم، تو با خودت شرط کردی و بعدم یادت رفت، با هم رفتیم لیدی برد و بعد پاک یادمون رفت که چقدر بد خلق بودیم!
مثل روزی که خودم مرتبت کردم و راهیت کردم که بری پیش بابا
مثل بعد از سال تحویل...چند دقیقه ی کوتاه که عیدمونو واقعن عید کرد
مثل روز ماکارونی که نمی دونم چی میشه ازش گفت از بس که دوستش داشتم، از بس که پر از لحظه های شیرین دوست داشتن بود...با اون پیراهنی که نفهمیدم آخرش که مال من بود یا تو یا که چی که اصلن اون چیزا توش چیکار میکرد!
حتی مثل بعضی روزا که شیطونی کردیم!
مثل روزی که همه چیزو به علیرضا گفتی و حس آرامشش و روزای خوب بعدش
و مثل سفر اصفهان...که به قول خودت به همون خوبی بود که آرزوشو داشتیم
و مثل هر لحظه و هر ثانیه ی خوبی که کنار هم سپری کردیم و عمر گذروندیم

حالا دیگه من و تو راستکی راستکی داریم یکی میشیم، اون جوری که همه ی آدمای دیگه سعی میکنن دوتایی زندگی کنن، با این تفاوت که ما با همون کارا می خوایم از این به بعد یکی شدنمونو به همه بگیم و برای خودمون داشته باشیم
دلم میخواد اونی هم که اون بالاهاست و تا اینجا آوردتمون، اینقدر عجیب و دست نیافتنی و دوست داشتنی، تا ته تهش باهامون بیاد

مثل همیشه و برای همیشه دوست دارم عزیزترینم!

!back to me

شب پره ها؛
خواب می بینند که از آفتاب ترسی ندارند
آفتاب؛
خواب دقیقه ای را می بیند که به گوشه ای نشسته و
پاها دراز کرده و دنیا را نگاه می کند
خواب می بینند صخره ها؛
به نرمی آب می شوند
و ریشه های درخت ها را می بوسند
خواب می بینند جاده ها؛
که برمی خیزند و به میهمانی راهها می روند
پنجره ها خواب می بینند پنجره های مجاور را دیده اند

خواب می بینم آمدی...

رؤیا...

اگر که تنها یک بار، سکوتی به تمامی رخ نماید
اگر که اتفاق و تقریب
خاموش گردد و خنده ی همسایگی؛
و همهمه ی حس هایم
چندان مانعم نشوند در بیداری؛

میتوانم در اندیشه ای هزار لا
تا کرانه ات به تو بیندیشم و
مالک اَت شوم _ تنها به درازنای تبسمی _
تا پیش کش اَت کنم همه ی زندگی را
به نشانِ سپاس.

-ریکله-

کودکانه

به یادت می آورم
و بی قیدانه، شانه بالا زنان،
خنده ام میگیرد به شیطنت های کودک وار معصومانه مان
دست و پا زنان در حسی گَس
میان هراس و تجربه و لبخند.
هنوز، گرمای بی تابِ بوسه ای دزدانه، بر پوستم باقی مانده بود، ای کاش!
دلم برایت تنگ شده
سنجاقک! :)

فال من

مکثی می‌کنم
کوتاه و
از پشت در خانه‌ی فال‌گیر
فال نگرفته
باز می‌گردم

دیگر چه فرقی می‌کند
چه ها بر من گذشته باشد
درست یا غلط
تو را که داشته باشم

آینده‌
به چه کارم می‌آید
جز
تو را داشتن و
با تو خندیدن

داشتنت
پایان تمام پیش‌گویی‌ها

می ترسم
مضطربم
و با آن که می ترسم و مضطربم
باز با تو تا آخر دنیا هستم
می آیم کنار گفتگویی ساده
تمام رویاهایت را بیدار می کنم
و آهسته زیر لب می گویم
برایت آب آورده ام، تشنه نیستی؟
...

سید علی صالحی

برای ت!

دوشنبه - 24 دی ماه 86

دلخورم انگار!

اگر بپرسی از چی یا که از کی، به سادگی شانه بالا میزنم و بی صدا یک "نمیدانم" بزرگ کف دستت میگذارم

اما خوب میفهمم که دلگیرم

شاید از دست این روزها که طولانی اند و کشدار و یخ زده

شاید دلتنگی و این همه کم بودن و نبودن است که اینطور کلافه ام میکند

شاید اینهمه صبوری و صبوری باشد که تابم را بی تاب کرده

یا شاید هم یکهو پاک خسته شده ام از پس این همه مدتی به درازای یک سال و شبیه یک عمر، تحمل کردن

انگار که حس قدیمی زندگی کردن توی یک حباب شیشه ای را دارم باز

پشت دیوار شیشه ای خودم نشسته ام و هیچ کس را راه نمیدهم

تو هم نمیدانم که میفهمی و دیوار را میبینی

یا که نمیدانی و آهسته نزدیک میشوی و به شیشه میخوری و برمیگردی

و یا حتی آهسته و بی صدا از پشت شیشه نماشایم میکنی و کاری هم نمیتوانی بکنی یا که نمیکنی شاید

کاری از دستم ساخته نیست برای دلم که اینطور گوشه گیر و تودار شده هم

خسته و دلتنگ است

بدقلق شده و هیچ جور، با هیچ زبانی با من کنار نمی اید، نرم نمیشود

با تو هم حتی

با مهربانی هایت هم گاهی

فراری شده

از خودم و تو و از همه کس

خودش را پشت لبخند توخالی روزمره ای پنهان می کند، آنچنان ماهرانه که من هم فقط گاهی بیهوا مچش را میگیرم

و این روزها نمیفهمم که دردش چیست و حرفش چیست و غصه اش از چیست

فقط آهسته کنارش میمانم و نگاهش میکنم گاهی با بغض

و فکر میکنم ای کاش این روزهایم تمام شوند به تمامی!

وحتی گاهی ای کاشم از برای خودم است که تمام شوم به تمامی

اما اینکه اینها را برایت میگویم یا که مینویسم فقط از باب قولی است که داده ام و قراری که گذاشته ایم شاید

و یا برای خاطر اینکه توجیه کنم خود بی قرارم را از بابت بدخلقی این روزها و دوری بی دلیلم از تو و این حفره ی بزرگ پر از بغض توی سینه ام

و یا اینکه فقط خواسته باشم این حس دردناک و بار سنگین لبخند بی لبخند زدن برای تو را از سر دلم بردارم

برای تو که قرار دلم با دلت هیچوقت لبخند خالی بی معنی و خشکیده زدن نبوده

برای تو که قرار دلم با دلت همراهی همیشه بوده و همزبانی و همدلی

برای تو که قرار دلم با دلت هر دو از دست رفته است این روزها

برای تو...که تنها تویی

برای تو که نه تنها تویی...بلکه شاید خود من باشی حتی

و یا شاید هم تنها به سادگی می خواهم بار دلم را با تو شریک شوم که خواسته ای مونس لحظه های درد وشادی ام باشی و به همان سادگی خواسته باشم دانستنت را که...

فقط کمی دلگیرم انگار!

سرم کج مانده روی کاغذهای سفید بی خط و بی انتها

فکرم قفل مانده روی ناپیدای روزهای فردا

تکانی میدهم به دستها و خط های کم و بیش را برای کاغذ بی خط تعریف میکنم

یعنی که حواسم هست

نگاهم گیرافتاده در پیچ و خم خط ها

اصلن حواسم نیست

چیزی پشت پلکم سنگین است

من به تو فکر نمیکنم

من در تمام این لحظه های پر پیچ و خم

به تو فکر نمیکنم

چون چیزی پشت پلکم سنگین است

که قرارم را برده

و نگاهم را دور دست و مبهم کرده

سنگین و پر تمنا

من در تمام این روزهای سرد

با انگشت های یخ کرده در تنهایی جیبم

به تو فکر نمیکنم

چون چیزی پشت پلکم سنگین است

که من از رها شدنش میان هیاهوی این دنیا میترسم

من فکرم قفل مانده

من نگاهم گیر افتاده

من حواسم نیست

...و به تو فکر میکنم

و تمام تمناهای دور، تمام سنگینی پشت پلک هایم

یکی یکی از چشم هایم سُر میخورند

ناب و داغ و آسوده

و انگشتان یخ کرده در جیب تنهاییم هم حتی

گرم میشود از خوشی

من حواسم نیست

و به تو فکر میکنم

و کسی پشت پلکم لبخند می زند

به زیبایی...

پنجشنبه 15 آذر ماه سال 1386

بیهوده نیست که در این شامگاه تلخ
عطرابه ی گیلاس
از پوستم می تراود

آنجا که تویی
اکنون صبح است
و پلک های تو باز می شوند
چون شکوفه ی تازه ای
در روحم...

پروانه ها

تمام پروانه ها
قاصدک بودند
به هر قاصدکی راز چشمان تو را گفتم
پروانه شد

تمام پروانه ها
ادای چشمان تو را در می آورند
چون بغض مرا دوست دارند...

جانِ جان...

تو را دارم ای جان، جهان با من است
تو تا با منی، جانِ جان با من است

چو می تابد از دور پیشانیت
کران تا کران آسمان با من است

چو خندان به سوی من آیی به مهر
بهاری پر از ارغوان با من است

کنار تو هر لحظه گویم به خویش
که خوشبختی بی کران با من است

چه غم دارم از تلخی روزگار
شکرخنده ی آن دهان با من است

روانم بیاساید از هر غمی
چوبینم که مهرت روان با من است.

این روزها، عاشقانه می وزم
ذاتِ دلتنگ و نمناکِ پاییز بی همتا را
که همین حوالی
به همین زودی
خواهد آویخت به سپیدی تابناک زمستان

این روزها، عاشقانه می نوشم
سیلاب تند و سرکش روزگار را
جاری و یک نفس
که بی امان می بارد
بر روزگار من و تو و دخترکان ابری زیبا

این روزها عاشقانه خرد می شود
بند بندِ دلم
در گذر قدم هایی که
پس کوچه های غرق در پاییز را در گذرند
بی اعتنا به هراس انگشتان تنهای من
و سنگینی نگاه مهربان تو
و روشنی دل های بی تاب ما

این روزها عاشقانه، می دانم
حرمت لحظه ها و ساعت ها و روز ها را
که شادمانه، بی دریغند و بی تمنا و پر لبخند
و ارج می نهم سپری شدن دردناک هر یک را
به زیبایی زایش زندگی از پس عبور دردی جانکاه

و این روزها عاشقانه دلتنگم
بوسه های خیس و خنک باران را
و لطافت ترد و معصومانه ی برف را
و طراوت شکننده ی جوانه های نورس را
و هوس داغ سیب سرخ حوا را
و زندگی را
و
تو
را
...